 |
Φώτο: John William Draper
|
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τους επαγγελματίες, οι οποίοι καθημερινά προκαλούν το θαυμασμό του κόσμου δημοσιεύοντας λεπτομερέστατες εικόνες από κάθε είδους αντικείμενο που κρυβόταν μέσα στα βάθη του διαστήματος περιμένοντας υπομονετικά για αιώνες έως ότου φανερωθεί μπροστά στα έκπληκτα μάτια των ανθρώπων.
Πώς όμως ξεκίνησε η αστρονομική φωτογραφία το θαυμαστό της ταξίδι;
Στα μέσα του 19ου αιώνα ανήσυχοι πειραματιστές και ερασιτέχνες αστρονόμοι θέλησαν να δοκιμάσουν τον εξοπλισμό τους στη φωτογράφηση των ουρανίων αντικειμένων. Χρησιμοποίησαν τη μέθοδο της «Δαγκεροτυπίας» που όμως είχε το μειονέκτημα της χαμηλής ευαισθησίας με αποτέλεσμα τη φωτογράφηση μόνο λαμπρών αντικειμένων και αυτή του «Υγρού Κολλόδιου» που όμως περιόριζε την έκθεση για όσο χρόνο αυτό ήταν σε υγρή μορφή.
Πρώτος λοιπόν ο Louis Jacques Daguerre, εφευρέτης της ομώνυμης
μεθόδου, επιχείρησε το 1839 να φωτογραφήσει τη Σελήνη. Δυστυχώς όμως η απουσία
«οδήγησης» κατά τη διάρκεια της μεγάλης έκθεσης είχε ως αποτέλεσμα το είδωλο να
είναι θολό.
Πιο τυχερός ήταν ο John William Draper,
που ένα χρόνο αργότερα κατόρθωσε να φωτογραφήσει τη Σελήνη με μια Δαγκεροτυπία
και έκθεση 20 λεπτών.
Ακολούθησε η πρώτη φωτογραφία ενός άστρου, αυτή του Βέγα, από τους William Bond και John Whipple το 1850.
Μεγάλη πρόοδος σημειώθηκε το 1880, όταν ο Henry Draper χρησιμοποιώντας ξηρές φωτογραφικές πλάκες απαθανάτισε το νεφέλωμα του Ωρίωνα με μια έκθεση 51 λεπτών.
Επίσης ο Andrew Common κατόρθωσε να αποτυπώσει με τον εξοπλισμό του άστρα αόρατα με το ανθρώπινο μάτι.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η αστροφωτογραφία εξελίχθηκε με γρήγορους ρυθμούς, για να γνωρίσει μια άνευ προηγουμένου έκρηξη με τη χρήση των ψηφιακών αισθητήρων τα τελευταία 25 χρόνια. Ένα είναι σίγουρο, ότι κάθε στιγμή αμέτρητοι αστρονόμοι και ενθουσιώδεις λάτρεις του ουρανού φωτογραφίζουν κάποια γωνιά του όμορφου σύμπαντος στο οποίο ζούμε!
Ακολούθησε η πρώτη φωτογραφία ενός άστρου, αυτή του Βέγα, από τους William Bond και John Whipple το 1850.
Μεγάλη πρόοδος σημειώθηκε το 1880, όταν ο Henry Draper χρησιμοποιώντας ξηρές φωτογραφικές πλάκες απαθανάτισε το νεφέλωμα του Ωρίωνα με μια έκθεση 51 λεπτών.
Επίσης ο Andrew Common κατόρθωσε να αποτυπώσει με τον εξοπλισμό του άστρα αόρατα με το ανθρώπινο μάτι.
Στα χρόνια που ακολούθησαν η αστροφωτογραφία εξελίχθηκε με γρήγορους ρυθμούς, για να γνωρίσει μια άνευ προηγουμένου έκρηξη με τη χρήση των ψηφιακών αισθητήρων τα τελευταία 25 χρόνια. Ένα είναι σίγουρο, ότι κάθε στιγμή αμέτρητοι αστρονόμοι και ενθουσιώδεις λάτρεις του ουρανού φωτογραφίζουν κάποια γωνιά του όμορφου σύμπαντος στο οποίο ζούμε!
