Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Πιθανό «νέο» άστρο στον Τοξότη!


(Το Nova φαίνεται στο κέντρο της φωτογραφίας) 
 E. Guido / G. Sostero / N. Howes
Τα άστρα του ουράνιου θόλου δείχνουν αμετάβλητα για πολλά χρόνια και ελάχιστες είναι οι φορές που κάποια σημαντική αλλαγή καταγράφεται από τους ανθρώπους. Γι’ αυτό το λόγο κάθε νέο άστρο αντιμετωπίζεται πάντοτε με ενθουσιασμό και είναι μια ευκαιρία για παρατήρηση και επιστημονική μελέτη που δε θα πρέπει να πάει χαμένη. Έτσι τις τελευταίες μέρες οι αστρονόμοι είναι απασχολημένοι με ένα «Νέο» άστρο (Nova) το οποίο ανακαλύφθηκε στον αστερισμό του Τοξότη. Μάλιστα η λαμπρότητά του (9ο μέγεθος) επιτρέπει σε ερασιτέχνες αστρονόμους με μικρά τηλεσκόπια να ρίξουν μια ματιά στο νέο μέλος του αστερισμού αυτού που ξεπήδησε από την αφάνεια, για να διεκδικήσει λίγο χώρο ανάμεσα στα άστρα του πολυπληθούς αυτού συγκροτήματος.  Το «Νέο» άστρο ανακαλύφθηκε ανεξάρτητα από δύο Ιάπωνες παρατηρητές, τους Koichi Itagaki και Yukio Sakurai.  Το ίχνος του εντοπίστηκε σε εικόνες που οι δύο αστρονόμοι τράβηξαν με το φωτογραφικό τους εξοπλισμό. Καθώς κυλάει ο χρόνος νέες παρατηρήσεις και μετρήσεις συσσωρεύονται αλλά οι αστρονόμοι δεν είναι σίγουροι για το αν το εν λόγω άστρο είναι πραγματικό Nova. Αυτό γιατί Ούγγροι αστρονόμοι κατέγραψαν το φάσμα του αλλά δεν εντόπισαν σε αυτό ισχυρές γραμμές εκπομπής, οι οποίες είναι χαρακτηριστικές για τα άστρα τύπου Nova. Έτσι συμπέραναν, αν και ακόμη είναι νωρίς, ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για άστρο που ονομάζεται «Νάνος Νova». Ο «επισκέπτης» βρίσκεται 2 μοίρες βορειοδυτικά του όμορφου «Τρισχιδούς» νεφελώματος σε μια περιοχή του Τοξότη χωρίς τον υπερβολικά μεγάλο αριθμό άστρων που τον χαρακτηρίζει. Τα άστρα NOVA παρουσιάζονται όταν αναφλέγεται το υδρογόνο που συσσωρεύεται στην επιφάνεια ενός λευκού νάνου, με αποτέλεσμα την ανεγξέλεγκτη αλυσιδωτή πυρηνική σύντηξη και την ξαφνική αύξηση της λαμπρότητας του άστρου που συνήθως δεν είναι ορατό. Η ονομασία «NOVA» δόθηκε από τον ιδιοφυή παρατηρητή του ουρανού Tycho Brahe το 1572. Η μικρή διάρκεια της ανθρώπινης ζωής αποδεικνύεται πως δεν είναι ικανή για να αποκαλύψει την ένταση και μεταβλητότητα που κρύβεται στα φαινόμενα του διαστήματος και που περιστασιακά γινόμαστε μάρτυρές τους.