Το 2012 συμπληρώνονται 55 χρόνια από την έναρξη της
διαστημικής εποχής, όταν το 1957 η
Σοβιετική Ενωση εκτόξευσε τον δορυφόρο Sputnik από το κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ
στο σημερινό Καζακστάν στα πλαίσια του παγκόσμιου γεωφυσικού έτους που τότε
γιορταζόταν. Όμως η κίνηση αυτή θα προκαλούσε μια αλυσιδωτή αντίδραση που θα
παράσερνε το Δυτικό κόσμο και κυρίως τις ΗΠΑ σε ένα φρενήρη ανταγωνισμό με τους
Σοβιετικούς για την κυριαρχία στο Διάστημα. Οι δύο υπερδυνάμεις πραγματοποίησαν
μια άνευ προηγουμένου πρόοδο στην εξερεύνηση του κοντινού διαστήματος, που
ουσιαστικά έφτασε στον απόγειό της με την «κατάκτηση» της Σελήνης από τους
αστροναύτες του Απόλλων 11. Μέσα σε 12 χρόνια η ανθρωπότητα από περιορισμένη
στη φλούδα της Γης βρέθηκε να αφήνει τα ίχνη της στη σκονισμένη επιφάνεια της
Σελήνης. Δυστυχώς όμως το κίνητρο αυτής της προσωρινής ανθρώπινης περιπέτειας
στο γειτονικό μας ηλιακό σύστημα ήταν ο ψυχροπολεμικός ανταγωνισμός, που ώθησε
τη Δύση και τη Κομμουνιστική Ρωσία στο να αναμετρηθούν μεταξύ τους κάτω από το
μανδύα της ανάγκης του ανθρώπου για την εξερεύνηση του διαστήματος. Έτσι αυτή η
περιπέτεια ήταν καταδικασμένη να διαρκέσει
πολύ λιγότερο από όσο θα θέλανε οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που
γοητεύονται από τα θέλγητρα του σύμπαντος που μας περιβάλλει. Από το 1972, που
πραγματοποιήθηκε η τελευταία αποστολή στη Σελήνη, η ανθρωπότητα έχει
περιοριστεί σε αποστολές που δεν απομακρύνονται από τη Γη περισσότερο από όσο χρειάζεται
για να χαρακτηρίζονται διαπλανητικές . Έτσι
περιοριζόμαστε στην αποστολή ρομποτικών διαστημοπλοίων για τη συλλογή
πληροφοριών για το ηλιακό μας σύστημα. Άραγε πού θα είχαμε φτάσει, αν οι σύντομες
αποστολές στη Σελήνη ακολουθούνταν από την κατασκευή μιας μόνιμης βάσης εκεί ή
από αποστολές στον Άρη; Τι εμπειρίες θα είχαν καταγραφεί στη συλλογική
συνείδηση της ανθρωπότητας και ποια γοητεία θα ασκούσε το διάστημα στους
περισσότερους ανθρώπους σήμερα; Αν το κίνητρο για τα πρώτα βήματα σε έναν
ευρύτερο κόσμο και για μια διαφορετική προοπτική της παρουσίας του ανθρώπου στο
σύμπαν υπαγορεύεται από μικροπρεπείς και κοντόφθαλμους πολιτικούς και
οικονομικούς ανταγωνισμούς, ίσως το μέλλον μας να μη βρίσκεται στον
αχαρτογράφητο ωκεανό των άστρων αλλά σε έναν μικρό πλανήτη που αρνούμαστε όχι
μόνο να διατηρήσουμε βιώσιμο αλλά και να αποχωριστούμε αν αυτό χρειαστεί.
